Jednym z oczywistych powodów, dla których jestem dziś w dobrym humorze, jest mój ulubiony dzień tygodnia. 🙂 Drugim powodem jest odzyskany entuzjazm w pracy. Wiosna i przepiękna pogoda tchnęły we mnie energię, której długo mi brakowało. Nie ukrywam, że swój udział w tym mają również motivational videos and speeches by dr Mateusz Grzesiak, które ostatnio oglądam. Zachęcił mnie do tego jeden z jego wpisów na fb, gdzie bardzo trafnie nakreślił portret współczesnego ucznia, czym niesamowicie podniósł mnie na duchu. Ale od początku…
Przedwiośnie było dla mnie bardzo wyczerpującym okresem. Długo leciałam na oparach, używając branżowego żargonu. Obawiałam się, że to, co czuję, to są już symptomy wypalenia zawodowego. Podobne odczucia miały też moje koleżanki po fachu, z którymi o tym rozmawiałam. Uczniowie wyjątkowo dali nam w kość w tym roku. Byłam zdruzgotana ich niefrasobliwością, brakiem motywacji, brakiem zainteresowania tak fascynującym przecież przedmiotem. 😉
Kiedy 4 lata temu pauzowałam ze względu na macierzyństwo, moi ówcześni uczniowie byli całkiem inni: ambitni, zmotywowani, zainteresowani, zdyscyplinowani, chętni do współpracy. Tymczasem teraz staję na rzęsach, żeby zmobilizować dzieci i młodzież do nauki angielskiego, bez którego – moim zdaniem – nie obejdą się w dorosłym życiu, stosuję nowoczesne technologie, grywalizację, daję z siebie 100% i w przypadku niektórych uczniów niewiele z tego wynika. Mam klasy, których średni wynik ze sprawdzianu jest na poziomie 94%, a są takie, którym ciężko przekroczyć 60%. O co chodzi?
Jako pierwsza na to pytanie odpowiedziała mi autorka tego bloga. Bardzo mi ulżyło, bo zaczynałam już wątpić w siebie jako skutecznego (przecież dotąd) nauczyciela. Zachęcam Was do przeczytania tego wpisu, zwłaszcza jeśli już jesteście lub dopiero planujecie być rodzicami. Jest tam wiele cennych wskazówek, które pomogą zapobiec wychowawczej katastrofie. A w dzisiejszych czasach, przy szaleńczym tempie życia wcale o nią nie tak trudno. Nawet działając w dobrej wierze możemy popełnić błędy, które zaskutkują brakiem cierpliwości, empatii, szacunku u naszych dzieci. Lepiej zapobiegać niż leczyć.
Następnie na popularnym portalu społecznościowym trafiłam na wpis wspomnianego wcześniej dra Mateusza Grzesiaka. W dużym skrócie: jest to psycholog, coach, mówca motywacyjny, twórca autorskiej metody fast languages. Pod punktem 10. jego wpisu mogłabym się podpisać obiema rękami – mam identyczne odczucia. Nie miałam jednak odwagi wyrazić ich publicznie, by nikogo nie urazić i nie przysporzyć sobie kłopotów (wszak prawda w oczy kole). On z kolei jest osobą niezależną, spoza systemu, więc może bez żadnych obaw mówić, co myśli.
Pogodziwszy się z tym, jak myśli i działa najmłodsze pokolenie (płytko, szybko, tu i teraz, no respect, ma być fun, należy mi się), łatwiej mi będzie dostosować działania i wymagania do „klienta”. Wygląda na to, że nie pozostaje mi nic innego, jak zostać królową dowolnych social mediów, żeby zdobyć uwagę uczniów. 
😀 Albo chociaż respekt na dzielni. 😀 „Tempora mutantur et nos mutamur in illis”. Choć bardziej chciałoby się zawołać: „O tempora, o mores!” <facepalm>
W jednym ze swoich filmików na YT Mateusz (bo tak proponuje do siebie mówić) opowiada, jak sam uczył się języków obcych. Pokazałam go ostatnio swoim uczniom, żeby przekonał ich inny znaczący dorosły niż ja. Mateusz zwraca uwagę na ogromny potencjał lingwistyczny nas-Polaków i podkreśla z całą stanowczością, że absolutnie nie powinniśmy mieć na tym tle żadnych kompleksów. Bardzo często zdarza się, że znamy język obcy lepiej niż niejeden native speaker – tak jesteśmy naładowani teorią. Mimo to, często mamy blokadę w mówieniu, podczas gdy biernie (słuchamy, czytamy) rozumiemy go wręcz doskonale. Namawia on do odpuszczenia sobie perfekcjonizmu i postawienia bardziej na sprawną komunikację niż stuprocentową poprawność.
Zwrócił jeszcze uwagę na społeczny aspekt przedkładania komunikacji nad przesadną poprawność. I tu przypomniał mi szeroko komentowaną w mediach sytuację, kiedy jedna z celebrytek w popularnym reality show powiedziała sławetne: „Me is Victoria Beckham and he is David Beckham”. Oczywiście, zaraz znalazło się grono buraków-cebulaków, którzy ją wyśmiali. Tymczasem (teoretyzuję, bo nie znam szczegółów) nawet jeśli wspomniana osoba dobrze znała angielski, to dla dobra sprawy (chciała uzyskać pomoc) dostosowała poziom komunikatu do możliwości odbiorcy. Gdyby zaczęła mówić angielszczyzną a la królowa brytyjska, ę ą bułkę przez bibułkę, z dużym prawdopodobieństwem natychmiast zbudowałaby duży dystans między sobą a odbiorcą i nie osiągnęłaby zamierzonego celu, jakim było uzyskanie wsparcia. Tymczasem użyte przez nią słownictwo z łatwością zobrazowało to, co chciała przekazać. Była skuteczna? Jak najbardziej!
„Żonglowaliśmy” tym dzisiaj trochę i żartowaliśmy, że ktoś pozbawiony silnej autokontroli językowej wydaje się być bardziej sympatyczny niż ktoś, kto się tak strasznie spina na bycie poprawnym. Ktoś, kto mówi: „Hello, me is Mike. Me like bananas” zdaje się być osobą, która szybciej zaadaptuje się do nowych warunków i szybciej nawiąże nowe znajomości niż osoba pokroju Madam Fufu, którą razić będzie każdy lapsus, która będzie ostrożnie cedzić każde słowo, bo jednocześnie będzie prowadzić zażarty monolog wewnętrzny na temat dostępnych struktur.
Reasumując, zachęcam Was do odwiedzenia kanału YT Mateusza Grzesiaka i skorzystania z jego wskazówek odnośnie nauki języków obcych. On sam zna 8 języków i obecnie uczy się dziewiątego, ponieważ zamierza rozszerzyć zasięg swoich działań na kolejny kontynent. Warto uczyć się od tych, którzy wiedzą, jak robić to skutecznie.
klasapanimagdy 